Alles of niets, daartussen zit je leven

Ken je dat stemmetje in je hoofd? “Vanaf maandag ga ik het écht anders doen.” Of: “Ik ben nu al begonnen, dus dan moet alles perfect zijn.”

Mijn persoonlijke favoriet uit de oude doos: “Nu heb ik gezond geluncht, dus vanavond geen enkel foutje meer, anders is het verpest.” Herkenbaar? Dat is het alles-of-niets-syndroom. En geloof me: het is killing. Voor je energie, voor je gezondheid en zeker voor je zelfvertrouwen.

Je neemt je van alles voor. Gooi je koekjes de prullenbak in, maak je een mealprep waar een fitnessgoeroe jaloers op zou zijn, en zet je de wekker om zes uur voor yoga. En dan… na drie dagen ben je moe.

Overprikkeld. Geïrriteerd. Je eet een stukje chocola en wat denk je? “Nu is het toch al verpest.” En hup, terug bij af. Maar het probleem is niet je motivatie. Het is je maatstaf. Je probeert perfect te zijn in een leven dat gewoon menselijk is. En menselijk is: vallen, opstaan, zuchten, lachen en weer doorgaan.

Veel vrouwen vragen mij: hoe laat je dat alles-of-niets-denken los? Door niet meer te focussen op alles. En ook niet op niets. Maar op één kleine keuze, vandaag.

Wat is één ding dat jij vandaag anders kunt doen dan gisteren?

Misschien een kwartiertje wandelen. Of gewoon even stoppen met snaaien omdat je niet écht honger hebt. Het leven zit niet in uitersten. Het zit in gewoontes. Niet in drie keer per week sporten, maar in elke dag een beetje bewegen. Niet in een maand suikervrij, maar in “nee” durven zeggen tegen wat je energie rooft. Niet in “vanaf nu nooit meer”, maar in “vandaag kies ik anders.”

Ik snap waarom dat zwart-witdenken zo verleidelijk is. Het voelt overzichtelijk. Je zit ‘in een flow’ of je ‘bent het kwijt’. Maar daar tussenin (dat rommelige, menselijke stuk) dáár gebeurt de echte groei. In het proberen. In het missen. In het opnieuw beginnen.

Ik dacht vroeger dat ik streng moest zijn, dat het alleen werkte als ik altijd goed bezig was. Maar het ging pas écht lopen toen ik mezelf toestond om het op mijn manier te doen.

Een dag niks? Prima. Uit eten zonder schuldgevoel? Heerlijk. Ik stopte met straffen en begon met kiezen. Niet vanuit dwang, maar vanuit zorg. Vanuit mildheid.

Wat als jij dat ook doet? Vandaag kiest voor een voedzaam ontbijt, én dat taartje eet op het feestje van je vriendin — zonder innerlijk commentaar?

Wat als je beweegt omdat het je goed doet, niet omdat het moet? Het hoeft niet alles te zijn. Maar het moet wél van jou zijn. Je leven past niet in een strak schema. Jij bent geen projectplan. Je bent een mens, met een lijf dat soms wat meer nodig heeft of juist wat minder. Als je dat leert herkennen, dan komt balans vanzelf.

Dus: alles of niets? Of vandaag gewoon een stapje beter?

Niet perfect. Wel bewust.

Dát is waar het verschil begint. En ik loop met je mee.